domingo, 20 de septiembre de 2009

-SOMANTA DE DOCUMENTALES. JUGAR A SER GANGSTER

-MR. UNTOUCHABLE.
El Rey de New York... Si no existiesen canallas como Nicky Barnes de seguro nunca habríamos visto películas como "Uno de los nuestros" o "American Gangster" (inspirada esta ultima en Frank Lucas, otro mafioso coetáneo, paisano y archiconocido enemigo de aquél). Auge y caída de un traficante de Harlem. Ya os podéis imaginar: policías corruptos, jonkies, violencia, fama, fortunas y demás vestigios que podría ofrecernos el submundo neoyorquino de los años 70. Y es que conseguir ser el rey de Nueva York no es algo que esté al alcance cualquiera... Si no que se lo pregunten a Christopher Walken o Ray Liotta.
-LA VIDA LOCA.
¡Pásen y mátensen...! Impresionante e impactante aproximación a las "Maras " salvadoreñas. Familias tatuadas suburbiales, nacidas de los inmigrantes regresados o deportados de los guettos de Los Angeles. Durante años dos pandillas, la Mara Salvatrucha, y la Mara 18, compiten por ver quien está más jillado. Lo suyo es una guerra en toda regla, despiadada y salvaje. Para agallas las que tuvo el director Christian Póveda al rodar semejante documental... ¡¡y lo que fliparía el cámara!!. Todo un reportero valiente, sí señor.
-A VERY BRITHIS GANGSTER.
This is Spinal Tap... En comparación al hiper-realista La Vida Loca, este documental británico me parece un chiste gracioso. Sobre todo después de hacernos creer que el supuesto Dominic Lattlay Fottfoy -un gangster trajeado de Manchester condenado más de 40 veces, que acuña lemas como: "ayuda y defiende a los que te quieren ayudar, mata a los que te quieren matar..."- y su clan de skins bobos que le secundan, séan peligrosos o representen algún peligro. Y es que el anunciado peligro del tal Fottfoy -que tanto juega a póli de día, como a gangster de noche-, no son más que los aires de grandeza y ánsias de notoriedad de todo un arrogante. Más parece un actor que un delincuente, basta recordar la respuesta que le da un personaje al entrevistador en un momento dado a la pregunta de ¿Si no fueses gangster, qué te gustaría ser?... Actor, le contesta. ¡¡Toma ya!!. Otra cosa que lo hace gracioso es el tono de seriedad que se gastan, y que le da ese toque Spinal Tap (falso documental) que hace posible su visionado. De otra manera cualquier capítulo de los Soprano tendría más valor.

4 comentarios:

Curtis Inthekitchen dijo...

hoxe estaba aburrido no traballo e ocurriuseme entrar no meu perfil de blogger e ver xente con gustos similares a os meus, así que pinchei no apartado de libros favoritos e fun a ver xente que había posto ''por favor matame'' nos seus favoritos, e vexo que o primeiro é un blogger de Portonovo...hostia si de aquí ó lado, así que entrei no teu blog e estou flipando....!!!QUE MARAVILLA¡¡¡
levo máis dunha hora e teño que lelo todo (por certo, no dos dibuxos animados olvidaches a Tiro Loco, o cabalo sheriff).
Eu tenho un par de blogs activos neste momento (os demais estan parados), ainda que son solo de musica, subo os meus discos orixinales con caratulas para que os baixe que queira, un é dos 60's e o outro de rollo new wave, post punk, power pop, mod... por si che apetece botarlle un vistazo, igual che gosta algun disco. Por certo a semana pasada chegoume unha copia en vinilo que pillei do Teenage Depresion que comentas no teu blog...tamen pinchei este verán no Agente Naranja unha New Wave Party, ainda que acabei moi peido estuvo moi ben. Vou engadirte a favoritos nos meus blogs. Un saudo dende Vilagarcia.

Curtis Inthekitchen dijo...

olvidei deixarche os links

http://cdlandia2.blogspot.com/

http://softsoundsforgentlepeople.blogspot.com/

gary tormento dijo...

Me alegra que te guste. Es curioso hasta donde te puede llevar "Por favor, Mátame!"...
Me enteré de esa fiesta que díces en el Agente pero no pude ir, pero mira tú por dónde nos vamos a encontrar.
Grácias por añadirme en tu blog, no es que viaje mucho por la red pero tu blog merece la pena. Se lo recomiendo a todo el que léa esto. La buena música siempre lo merece. Yo, como ves, tengo el blog muy descuidado y lo de añadir cosas nunca será mi fuerte.

Espero conocerte personalmente, a ver si en el Agente....

Saludos

gary tormento dijo...

Repasando esta entrada -y en relación al documental "La Vida Loca"- comentar que al final el valiente director de la mísma, el tal Póveda, acabó tiempo después acribillado a balazos por sabe dios quien. No digo nada nuevo al afirmar que este mundo es una casa de locos...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...